Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Луѓето го почувствуваа искуството на радикалната дезориентација.
И не би го менувале за ништо нормално.
Поместени се во контекст во кој загубеноста е начин на постоењето, животен стил.
Ги издава одот, зборот, манирот, испарувањето што како група го оставаат зад себе.
Бескрајни расправи за политиката, историјата, за предавниците и патриотите.
Неподносливо банални.
Порано, кога некој ќе одлепеше, го заебаваа, сега сите се одлепени и нема повеќе кој кого да заебава.
Малку се како надувани, едно ќе кажат, па по втор пат го слушаат тоа што го кажале како некаков одек.
Како во Тангер од кифот.
Овие тука дрогата ја викаат вмро.
Сите се надуени.
Отапени се.
Светата водичка на црквата им делува како дополнителна анестезија.
Мислите им се утепани.
Само го повторуваат тоа што го кажале вчера.
Личат на џубокси со една плоча која врти на погрешни вртежи.
Плитки се и себични.
Можеш на живо да им ја смениш днк лентата и да ги претвориш во крокодили само ако им кажеш дека ќе можат да кажуваат дека се крокодили од македонско потекло.
И дека ќе бидат горди.
Без Бугари во барата.
Со 5 отсто повеќе месо со ручек.
Не знам зошто престанаа да пијат алкохол.
Таа апстиненција нанесе голема штета на нивната ментална и психичка кондиција, на рефлексите и на животноста.
Бронза.
Коњи со сомнителни типови и чистокрвни идиоти востоличени во јунаци.
Некои од тие безвезњаци на реверите имаат и химнични одликувања.
И филмски кулиси кои не можат да се спарат со никакви луѓе од кое било време освен со овие тажни суштества кои борејќи се за својот идентитет, полека забораваат што се.
Всушност, не се ништо.
Велат дека ќе се објави меѓународен тендер за национален идентитет на Македонците.
Про форма, зашто сите знаат дека вмро ќе ги шитне за џабе.
Мртви пувала кои тераат строго ограничени и еднолични муабети испрекинати со пар досетки.
Сите сите ги лажат.
Нема ронка искреност.
Злоба, сеир, омраза кон сѐ што не е расипано.
Или е на друг начин различно од оние што се симнуваат од историската сцена.
Впечаток е дека сите се умрежени и работат за некого или за некоја служба.
Никој не е сам.
А тоа е најзаебаната состојба на духот.
Службата им ги протера мислите.
Дури и кога бараат преглед преку ред или да се скине некоја казна-тоа е дел од дневната рутина.
Мала инцестуозна средина.
Организам кој се држи на куп со лигаментите на корупцијата.
Не на културата.
Одбраната на идентитетот беше расипано навлекување за да се истенчи тој идентитет во бескрајната еднолична и бесмислена одбрана.
Македонците се како навивачи кои го напуштаат стадионот десет минути пред крајот на мечот зашто нивната екипа губи 10:0.
Пешачки улици од чии шахти продира несносната смрдеа на скопските фекалии.
Тоа им е знак покрај патот по кој одат назад.
Исти кафулиња, исти кафеани, лоши патишта под напад на околната трева и грмушки.
Опожарени шуми.
Коцкарници, ширење на продавниците со евтина роба, продавници за пари, празни дуќани на убави локации, безброј нови згради со деловни објекти во кои нема да има кој да живее и да работи.
И кучиња.
Кои спијат на плоштадот или ги разгледуваат културните знаменитости на Скопје шверцувајќи се во туристичките групи со водич.
Грандиозна железничка станица без возови.
Служи како покриена станица за градските автобуси и за одмор на коњите што ги влечат колите за собирање на ѓубрето што го селектираат нивните газди.
Премиерот на државата гледа како што пироманот гледа на зелената шума.
Така изгледа бонбоната на неговиот поглед кога ќе се отстрани благородниот станиол за стрвливите простаци.
А претседателката во Шато Водно личи на пациентка во некој планински санаториум.
Ивица ѝ мери притисок, а Жидас ѝ подготвува чај.
Има и лулашка.
Помилувани берат марули во дворот и прават салата од државата.
Општествениот договор е раскинат.
Власта е Акционерско друштво за демонтажа на државата и Агенција за вработување и ослободување.
И пљачка, нормално.
Македонија беше убав акварел врз кој Македонците решија дека ќе се измочаат.
Сакале масло на платно!
