Пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
Тешко ми е да пишувам за Крешник. Особено затоа што беше извонредно прониклив и конкретен уредник, па секоја и најмала трага од патетика или вишок зборови во моите текстови ги ловеше со неумолива прецизност, а со својата убиствено деликатна духовитост, знаеше да ме насмее до солзи – на моја сметка.
Сега го нема.
Поминаа две години. Денеска ќе наполнеше 57 години. На овој ден нè напушти, на својот роденден. И јас денеска сакам да му се обратам, со сиот ризик дека ќе бидам патетичен и премногу емотивен – спротивно на неговата – истовремено топла и човечка длабочина и едноставност. И ќе бидам патетичен, со сиот ризик дека нема да пројдам низ неговиот филтер на – речиси британски – хумор и воздржливост.
***
Крешник,
Две години без твојот глас и присуство, твојата остра и прецизна мисла… две години откако престана да чука твоето срце. Две години без нови шеги од твојот арсенал, твојата тивка сила, и твојата лојалност. Две години без твојата братска близина што никогаш не ја дефиниравме со зборови.
Немаме формална комеморација оваа година. Немам говор како минатата година. Знам дека ти ќе беше посреќен така – да нема официјални говори и комеморации. Но знам дека ќе беше восхитен и горд со концертот што го приредија Идриз Амети, Мухамед Ибрахими и твојот син, Јон, кој сега е веќе формирана музичка ѕвезда.
Секој ден мислам на тебе. Секој ден те спомнуваме во Редакција. За тебе знаат и новите колешки и колеги. Кога би се појавил од некаде, ќе биде како никогаш да не си заминал. Во изминатите две години не еднаш ми се случи да посегнам по телефонот да ти се јавам да се консултирам со тебе за важни прашања. И тогаш, во дел од секунда, ти си тука, присутен и реален, за веднаш потоа да настапи големото Отсуство.
Како и секогаш, во одлуките што треба да ги донесам, секогаш имаш свое место. И знаеш веќе, често постапувам и различно од твојот совет. Се разбира, потоа си велам – требаше да постапам како што би постапил Тој.
Сè уште си присутен на безброј начини. Во нашата Редакција. На улица. На терасата од новото кафуле веднаш до ЦИВИЛ. Во смеата што експлодира по некоја досетка што личи на твојот начин на размислување. Тивка, неизлеана солза тогаш е како ехо на смеата.
Да, замина.
Но присутен си.
Присутен си на безброј прекрасни начини.
Не во минатото.
Сега.
Сакан.
Крешник.
