Владимир Алејников
Од каде музика пак да се вивне ?
Оттаму, од каде што, на препад,
секогаш ќе се крене, ќе пливне,
не често, но сепак, сепак.
Од каде да дојде таа, кажи ?
Нејсе, во пристанишниот мрак,
светилките се како стражи
покрај котвата – двојниот знак.
Шепни ми: од каде таа плови,
како оркестар или флота,
создавајќи значења нови
што во убавина ќе се сплотат.
Не потшепнувајте – мене ми е знајно
она што на другите не им е гледно –
музиката со ука полна тајност
речта и судбината ги соединува ведно.
Ведно сме со неа и, пловејќи така,
кон небесните сфери полека се нишам,
жив сум и ја праќам пораката
дека сё уште воздухот го дишам.
Го голтам ветрот кој мириса на тага
и кон Месечината очите ги кревам,
сите лаѓи што низ ширта оставале трага
кон мене сега се пореваат.
Давениците од океанот разбрануван и бушав
по палубите од бродовите воскреснати се веат
и, во име на бесмртната душа,
својата нема песна безгласно ја пеат.
Песната расте и нејзиниот одек се крева,
таа со значење и со смисла дрочи,
низ неа се открива суштината древна
за звучењето низ времињата кои течат без почин.
Препев: Тања Урошевиќ
Избор: Тања Кармзова Костиглиола
Владимир Алејников (1948) е руски поет, сценарист и писател.
