Во текот на 50-те дена од оваа војна, Украина стана херој за целиот слободен свет, рече во најновото обраќање, претседателот на Украина, Володимир Зеленски.
„Нескршлив народе на најхрабрата земја!
Издржавме веќе 50 дена. 50 дена руска инвазија, иако окупаторите ни дадоа најмногу пет. Еве вака тие нè „познаваат“. Еве вака тие „се дружат со реалноста“.
Русија не ја започна војната против Украина на 24 февруари. Руските трупи дојдоа кај нас во 2014 година. Тие го зазедоа нашиот Крим. Тие го претворија во една голема воена база. Тие ги направија Црното и Азовското Море едно од најопасните мориња на планетата. Тие започнаа страшна, бескрајно цинична војна во нашиот Донбас. Тие осум години го убиваат нашиот народ. 14 илјади мртви за ова време!
Како одговори светот на ова? Прашањето остана реторичко. Но, затоа решија дека можат да си дозволат војна од големи размери.
Некои сè уште дебатираат за тоа колку сериозни треба да бидат санкциите против Руската Федерација. Но, што има да се разговара кога руските трупи веќе го повторуваат на нашата земја она што го виде Европа за време на Втората светска војна?
За време на 50-те дена инвазија од големи размери од страна на Руската Федерација, тие покажаа дека Донбас е главната цел на Русија. Токму Донбас Русија сака да го уништи на прво место. Токму Луганската и Донецката област руските војници ги уништуваат како да сакаат таму да останат само камења. И за да не останат таму луѓе воопшто.
Тие насилно регрутираат жители од овие области во својата војска. Ги фрлаат во најлошите битки, буквално во челото на нашата одбрана. Ги уништуваат градовите и селата во Донбас. Горат се што издржа осум години од таа војна.
Гордиот и уреден Харкив 80 године не видел такво малтретирање што сега му го донесе Русија. Зошто да се уништува? Што може да се постигне со палење на Харкив?
Што точно може да ѝ даде на Русија уништувањето на Салтовка или плоштадот Слобода?
И тоа веќе не се реторички прашања. Ова е прашање за тоа колку е апсурдна оваа инвазија на Руската Федерација. Колку само е самоубиствено сето она што Русија наводно го „штити“. За руската култура, за односите со овој народ, дури и за рускиот јазик. Сето ова Русија го пали со своето оружје. Го пали минимум за децении. За генерации.
Античкиот Чернигив кој е стар повеќе од илјада години. Кој видел толку војни и толку напаѓачи што барем во XXI век заслужил мир и спокојство. Но… дојде Русија. Таа дојде со најлошото нешто што го доживеа Чернигив за целото време од десеттиот век. Од времето на онаа Рус на поврзаност со која Русија некогаш претендираше. Сега и овој мит е изгорен. Рус не би се уништила самата себеси. Странци го правеа тоа со неа. Орда и други напаѓачи. Еве кој дојде во нашата земја денес. И тие се борат на ист начин – заради грабежот и заради малтретирањето.
Фала му на Бога, со Вооружените Сили на Украина и нашиот народ, ние го одбранивме најголемиот дел од нашата земја.
Се сеќавам на првиот ден од инвазијата на Руската Федерација. Се сеќавам што ми кажаа на 24 февруари. Вклучително, силните на овој свет. Најблаго кажано, никој не беше сигурен дека ние ќе преживееме. Сите сочувствуваа. Многумина советуваа да ја напуштат земјата. Не советуваа навистина да се предадеме на тиранијата.
Но и тие не не познаваа. И не знаеја колку се храбри Украинците, колку ние ја цениме слободата. Нашата можност да живееме како што сакаме. Не луѓето кои трчаат на тој начин што нивната војска првпат во животот гледа тоалети на окупираните територии и краде дури и обични апарати за домаќинство.
Окупаторите ќе одговараат за сè што направија во Украина. За сè што направија против Украинците. Тие ќе одговораат за Буча, за Краматорск, за Волноваха, за Охтирка. За Гостомел и Бородјанка. За Изум, за Мариупол и сите други градови и заедници на Украина, кои руската армија ги отфрли 80 години наназад. Во тоа страшно време, за кое сите во светот секогаш велеа: „Никогаш повторно“. Еве го повторно. Еве го – сега. И ние ќе направиме сè за да биде навистина последен.
Бидејќи прашањето „Како да се гарантира безбедноста за Украина и за Европа? никогаш повеќе нема да биде реторичко. Ова нема да го дозволиме.
Благодарен сум му на секој што ја поддржаа нашата држава. Кој веднаш праша како може да помогне. Кој застана со нас грб до грб и помогна да го добиеме потребното за одбрана на нашата држава.
Ова време, овие 50 дена ми покажаа на поинаков начин многу светски лидери. Различни држави. Видов голема дарежливост кај оние кои и самите не се богати. Ја видов извонредната решителност на оние кои не беа сфатени сериозно од глобалните лидери. Видов дека демократскиот свет ги има оние чија волја е доволна за заштита на слободата од налетот на тиранијата.
Видов како политичарите се однесуваат како да немаат моќ. И видов не-политичари кои направија повеќе во овие 50 дена од некои државници кои тврдеа дека имаат лидерство.
Но, тоа е сè – само додаток. Додаток за тоа како Украина ја бранат нашите луѓе, целиот наш народ. Оние кои го запреа напредокот на бескрајните колони руска техика. Оние кои ги воздржуваат постојаните напади во Донбас. Оние кои херојски го бранат Мариупол, помагајќи оваа одбрана да ја издржи целата наша држава. Оние кои ја прекинаа офанзивата од југ. И ја прославија нашата Чорнобајивка. Оние кои го истераа непријателот од север.
Оние кои покажаа дека руската авијација е беспомошна, иако Русија потроши десетици милијарди долари на различни системи за заштита на своите авиони.
Оние кои покажаа дека руските бродови можат да одат…само до дното.
Оние кои и помагаат на армијата и општеството да најдат сè што може да им биде потребно.
Оние кои спасуваат, лекуваат, оние кои поучуваат. Спроведуваат деминирање. Кои на сите ни обезбедуваат стабилна врска.
Оние кои повторно изградија синџири за снабдување за целата земја.
Оние кои ја одржуваат финансиската стабилност, кои го задржаа бизнисот и продолжија да работат.
Оние кои им помагаат на раселените луѓе.
Оние кои почнаа да сеат. Оние кои на Украина и ги даваат точните информации и потребните емоции. Сите наши новинари, сите што се обединија за националниот телемаратон.
50 дена наша одбрана е достигнување. Достигнување на милиони Украинци. Секој и секоја на 24 февруари што ја донел главната одлука во животот – да се бори. Да биде човек. Да не се откажува. И да не предава.
Уште од памтивек до денес, човештвото бара херои. Луѓето секогаш ги ценат хероите. Секогаш ги поддржуваат оние кои се храбри. И секогаш чувствуваат кој се бори за доброто. Во текот на 50-те дена од оваа војна, Украина стана херој за целиот слободен свет. За оние кои имаат храброст соодветно да ги нарекуваат работите. За оние кои не се трујат со пропаганда. Сите станавте херои. Сите Украинци и Украинки кои преживеале, кои не се откажуваат. И кои ќе победат. Кои ќе го вратат мирот во Украина. Сигурен сум во тоа.
Денес разговарав со нашиот тим, кој ќе учествува на меѓународните спортски натпревари „Игри на непобедените“. Меѓу нив има и ветерани и воени лица кои во моментов ја бранат нашата држава. Многу се загрижени што треба да одат на натпреварот. Ги уверив дека ќе го чекаме нивното враќање и исто толку искрено ќе ги поддржиме во натпреварот. Верувам дека нашиот тим и оваа година ќе ни даде причина да се гордееме со нив.
И веќе традиционално, како и секоја вечер, потпишав укази за наградување на оние кои најмногу се истакнаа во одбраната на државата. 221 воено лице на Вооружените Сили на Украина, од кои 34 постхумно. И двајца вработени во Државната специјална служба.
Титулата Херој на Украина му беше доделена на мајор Кукурба Олександр Василович, началник на разузнавањето на 299-та тактичка воздухопловна бригада на Вооружените Сили на Украина. Благодарение на неговите храбри акции, беа уништени десетици единици на техниката на непријателот и стотици окупатори.
Исто така ги наградив оние чии имиња не може да се именуваат. Но, ги наградив за она што сигурнмо е корисно за сите.
Вечна слава на сите што ја бранат државата!
Вечен спомен на секој и секоја што загина за Украина!
Слава на Украина!“, рече Зеленски во обраќањето до нацијата и светот.
