Пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Eте го тој тажен и циничен апсурд над „локална предност“ на Мицкоски со која мисли дека преку предлог-закон за здруженија на граѓани и фондации, ќе може да го испере дел од своето колективно минато на партијата.
Ја гледам и читам оваа ујдурма, вознемирен од ужасот на нашето кратко паметење, ама во суштина ме облева и некоја рамнодушност која не ми се допаѓа. Зошто? Ќе се обидам да објаснам во речениците кои следат. А, некој можеби ќе праша, што, пак, нас, мора да ни е грижа што нашиот војвода и сердар предлага нов закон за здруженија на граѓани и фондации? Затоа што тие работи се и тоа како наши, граѓански, тоа се нашите слободарски традиции на кои почиваат нашите битија, нашите егзистенции (филозофски, идејни, љубовни?), и тука не лежат само минатите добиени слободи и права, туку се работи и за оние идни… Освен ако во меѓувреме не се планира колективно да поцркаме?
Ја знаете приказната? Некаде на почетокот од 2017 година, режимот на Груевски создава „движење“ кое го нарекува „СТОП СОРОС“, тоа беше последната декадентна фаза од распаѓањето на режимот, пред злосторничкото здружение да се „слупа“ заедно со своите „гуланфери“. На оваа иницијатива „СТОП СОРОС“ и претходеше хајка, прогон на 22 конкретни граѓански организации, под некаков дифаматорско-денунцијантски субјект: „Перење на пари и загрозување на Уставниот поредок на државата“.
Денес, бизарноста да биде уште поголема, јатакот на Груевски, Мицкоски, и предлага „конструктивност“ на Владата на Ковачевски со некаков предлог-закон за ново формирање на здруженија и фондации. Првиот човек на опозицијата, предлага нов закон за здруженија, а неговиот идеолошки татко, пред само нецели пет години ги прогонуваше истите тие граѓански организации како што ги прогонуваше идеолошкиот татко на Груевски, Орбан, во Унгарија, за, пак, Орбановиот идеолошки татко, Путин, во руската Дума да пропише нов закон со кој ќе нуди казни за „странски агенти“, поточно ќе се протераат сите „непожелни организации“ кои се финансисраат од странски извори.
Да биде бизарноста уште поголема, „здруженијата“ од Битола, односно фамозното „здружение“ од Охрид, едното со име „Ванчо Михајлов“, а другото „Цар Борис Трети“, во суштина не се никакви здруженија на граѓани, туку „лунарни“ никаквеци од националистичкиот идеологем на кој припаѓа и опозицискиот лидер Мицкоски. Ако овие здруженија се на граѓани, јас сум Дејвид Сашет, глумецот од екранизираните дела на Агата Кристи, а кодното име под кое сум заведен во шпиунските архиви ми е „Херкул Поаро“, го знате добро, оној чичко што ја накривува капата и со бастунот во рацете заминува на шетање.
Пет години подоцна, оваа држава не е иста од времето на Груевски и „советникот“ Мицкоски. Се решија важни договори, земјата влезе во НАТО, Скопје и Македонија не се повеќе урбанистичко-естетско-политичко freak show; не се игра политика на квазинационалистички фантазми, многу работи станаа пристојни, а државата ги почна и директните преговори со Европската Унија. Дали е сè сјајно? Не е, далеку од тоа, ама ја немаа онаа позната тиранија со која се навикнавме да ја спороведуваат најлошите меѓу нас. Се создава силен симболички набој за Европеизација, нема споменички бижутерии, не се фрлаат пари на глупости, има грижа за јавен интерес…
Ама не, овој сака повторно сè што поминавме да се врати на голема врата. Да се дигаат кулиси, да се создаваат нови митолошки трипови и халуцинации, може не им се нарекуваат фамозните здруженија и проекти „Скопје 2014“, ама имаат доволно помпезни и гротескни имиња. Каде ќе најдете полудо име за здружение од „Ванчо Михајлов“ и „Цар Борис Трети“? А, море, Јовановиќу, па тоа не се наши, тоа се бугарски здруженија кои сакаат да провоцираат?
Знаете кој се пали единствено на овие провокации? „Истото на исто се радува“, велеа Старите Латини. И уште велеа: се палиш на оние кои ти се сродни, дали по добро или лошо, тоа е една од перспективите на гладење на работите во политиката. Не постојат никаде на светот вакви бизарни здруженија на граѓани; не постојат ниту вакви имиња на здруженија. Сè ова е ништо друго освен едно минато време кое се обидува да се струполи во денешната реалност. И да се обиде да ја сомеле секоја памет и добро владеење.
А, пожелно би било да нè сомеле и нас. А потоа, кој би можел да знае каде е крајот на ваквиот националистички спектакл? Да бидеме искрени: целта е само една, да полудиме во колективистичките фантазми, да останеме изолирани, сами и сиромашни. Или пак нема да се дадеме? За почеток, да предупредиме, за после да не биде – па ние не знаевме, па нас никој не ни кажа.
Текстот е личен став на Авторот. Преземањето е дозволено според лиценцата Creative Commons 4.0.
