Хрватската пејачка Северина Вучковиќ во неделата вечерта била приведена и испрашувана на српската граница поради, како што пишуваат медиумите, „некоја контроверзна изјава“. По разговорот со полицијата, на Северина и е дозволен влез во Србија, но таа решила да се врати во Хрватска.
Пејачката денеска проговори за случувањата на границата со Србија со изјава која српски „N1“ ја пренесe во целост:
„Точно е дека имав блиска средба со органите на редот на хрватско-српската граница од српска страна. Во неделата околу 19:45 часот со мојот менаџер пристигнав на граничниот премин Бајаково од српска страна. Требаше да пеам на еден 18-ти роденден. Сепак, судбината не сакаше така.
Граничниот полицаец додека ги прегледуваше документите нè замоли да стоиме настрана. Мојот српски адвокат веднаш повика гранична полиција, но безуспешно. Бевме ставени настрана неколку часа, седејќи во автомобилот. Потоа отидов во зградата на граничната полиција барајќи тоалет, а по пат ми рекоа дека „чекаат инспектори од МУП на Републиката кои патуваат од Белград“. Сфатив дека станува ’сериозно’.
Кога стигнаа околу 22 часот и 15 минути, најпрво 45 минути детално ни го претресоа возилото и нашите работи, како на последни ситни шверцери. Како, тие бараа оружје. Јас и оружјето – дефинитивно. Ме прашаа каде одам и дали имам работна дозвола за настап, а потоа ме одведоа во зградата на полицијата на разговор. Во автомобилот не нашле ништо непристојно. Се разбира.
За време на испрашувањето почнаа да ми поставуваат прашања што мислам за Сребреница, за Бура, зошто ги поддржував демонстрациите против ископувањето на литиум и напишав дека ова е Србија што ја сакам. Го допреа и Јасеновац, стигнаа и до Туѓман. Дали треба да кажам дека полицаецот во неговите 30-ти постојано се обидуваше да ми објасни дека само си ја работи работата, бидејќи јас сум јавна личност и имам општествено влијание, па тоа е тоа… Му реков дека ќе го видете го тоа влијание само кога утре ќе објавам се што ме испрашуваше дури и кога сите медиуми објавија. Јадниот постојано излегуваше од сослушувањето, затоа што некојму звонеше на телефон, најверојатно му давал дополнителни упатства, па овој се враќаше со нови и нови прашања. Прашања на кои обично одговараат историчарите.
Кога ме прашаа за Сребреница, полицаецот ми рече дека мора да гугла што сум му кажал додека возел кон границата, па го упатив кога веќе ме гуглаше на Гугл да ги види изјавите на Милорад Додик од 2004 година во емисијата на Сенад Хаџифејзовиќ. , кога рече „Знам што се случи во Сребреница, тоа беше геноцид“. „Го имаш на Јутјуб“, нежно се обидов да го упатам. Му реков, додека кога веќе гуглаше, да го гугла и Вучиќ, кој своевремено ги подбуцнуваше Србите во Глина и им објаснуваше дека ова е Србија. Ги прашав органите на прогонот зошто не го уапсија германскиот канцелар Олаф Шолц неодамна кога дојде да ги посети, бидејќи Германија гласаше во Обединетите нации за резолуцијата за Сребреница?
Му кажав дека претседател им е министерот за информации на Милошевиќ, па очигледно не ги информирал добро. Потоа ми рече дека „не сум лесна за разговарам“. Не сум им лесна? Во еден момент решив да ја прекинам таа агонија со органот на редот и очигледно новиот српски морален поредок, односно т.н. информативен разговор со непожелен елемент. Полицаецот ми кажа дека го симпатизира Милановиќ. Му кажав дека ми е драго, но дека јас нивниот претседател не.
Па, да, ја сакам Србија. Ја сакам таа Србија каде 100 илјади Срби протестираат за заштита на животната средина и за спас на својата земја. А тој што моментално е на чело на Србија со моето малтретирање нема да го одвлече вниманието од проблемите со кои се соочуваат Србите во Србија.
Се обидов да му објаснам на полицаецот дека нивниот лидер, за кого ми рече дека е избран на изборите, е најголемиот „усташ“ за Србите. Тој избрка од земјата сто илјади Срби кои избегаа од неговата политика и економија. Останатите што ги држи во државата, а сега има намера да ги труе со литиум го потчини преку медиумите кои ги држи во тупаница попосветено и посилно од самиот Путин, кој му е еден од најголемите примери.
Кога почнаа да ме испрашуваат за тоа што мислам за силуваните жени и за тоа дека Србите се протерани од Хрватска – реков дека секоја жртва е тешка, но дека ја прекинувам оваа претстава и дека повеќе нема да одговарам на нивните прашања. да ми ги врати документите, затоа што нема да вежбаат сила, затоа што не сум човек погоден за заплашување и дека утре за сето тоа ќе читаат по сите медиуми. Реков и дека никогаш повеќе нема да дојдам во Србија се додека тој, добро знаете кој, е на нејзино чело. Неколку пати полицаецот ме молеше да не го правам тоа, ми објасни дека можам слободно да одам во Србија. Само му реков да им каже на претпоставените дека испаднале глупи, бидејќи тоа ќе има само контраефект, а јас не живеам од Србија…
Го прашав и кој го нарачал ова, се обиде да ме убеди дека ова е нормална редовна проверка. Редовна, велиш… Вакво нешто не ми се случило; ниту во Америка, ниту во Канада, ниту во Швајцарија, а особено во земјите од регионот, бидејќи сите ме сметаат за своја.
Неколку пати се обидов да им објаснам дека секој има право на свое мислење, дека вербалниот деликт е укинат со укинувањето на комунизмот. И дека ги жалам сите нив, што ги сакам, дека Србите се чесни и добри луѓе, но дека нивната влада е страшна и дека никогаш не сум рекол дека Србите се геноцидни, туку дека тоа е измислица на медиумите на Вучиќ. , како што со години измислуваат лаги за сите што се против режимот.
И на крајот им ја испеав песната на Балашевиќ:
Davno ti je vrag zaseo na prag, zemljo Srbijo
Niko živ se ne seća tolikih nesreća za jednog vezira
Oko tebe komšije podižu bedeme jeda i prezira
E, tog još nije bilo, mm-mm, ludama je milo, a ostale je stid
И им порачав: вам итно ви треба нов Балашевиќ.
Србија, те сакам… и сакам што побрзо да станеш демократски. Но, никогаш повеќе нема да дојдам во Србија додека овој човек не се тргне од власт. Сите добро знаеме кој. А каква е таа државна влас кога се плашат од моето мислење?“, изјави Северина
