Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Народот без филозофија, без свесна историја, интелектуално мек, духовно страшлив, народот кој што ужива во чесната и честитата уметност, што самиот си ја проектира, распекмезен народ на лирски стихоклепци, на фолклористи, пијанисти и глумци, тоа е мојот народ, моето пишување имаше задача македонскиот човек да го извлече од сите второстепени стварности и да го соочи непосредно со двосмисленоста, да го турне во реалноста, па нека да се снаоѓа како умее, сакав да му го растурам детството…
Обаче, не!
Народот ми покажа дека моите напори се залудни и дека тој во едно симпатично мнозинство си ја сака својата невиност.
Но, не како радост, туку како инфантилност и неодговорност.
Како моќ да седи на рингла вклучена на деветка.
Е, па, океј, мој народе, што би рекла Валентина-седи си.
И топи се.
Кој те ебе.
Тој ден во кој гласот на неписмениот значи исто како и гласот на професорот, гласот на глупакот како и гласот на мудрецот, гласот на слугата како и гласот на велесопственикот, гласот на џепчијата колку и гласот на чесниот човек, за мене беше најлуд можен ден. Не разбирам како тој фантастичен чин може во наредните неколку години да одредува нешто толку важно како што е управувањето со земјата. На каква бајкичка се базира власта?! На кој начин таа фантастичност од пет епитети може да претставува основа на општественото постоење.
Се прашувал Гомбрович по изборот на Фрондизи за претседател на Агрентина.
Се прашувам и јас.
Не по изборот на Фрондизи, туку на Муцунски.
По локалните избори.
Какво чудо го донесе Тим Чо за градоначалник на Аеродром.
И го рехабилитира вмро.
И злото во некои други општини.
Како решивме да се самоубиеме.
Па нели е тоа е исто како барилата седмица некој да ти ги потопи во мочките на најстарите жители на Идризово.
Или на Аеродром.
Хахаха!
Јебига кога инатот е поголем од разумот.
Сеирот од свеста.
Табиетот од совеста.
Кога народот кој беше жртва на злосторничкото здружување на вмро-дпмне, изразува спремност да биде извршител на злото.
И уживател.
Неверојатно!
По две недели нема да чекаме да не носат на плоштадот на општата гилотина.
Сами ќе треба да појдеме.
Да гледаме како врз вратот на Македонија паѓа балтијата на вмро.
Ќе се погрижам да бидам таму.
Да и отсечам макар едно уво.
Текстот е личен став на Авторот.