Тина Иванова, музиколог, продуцентка, писателка – секоја сабота со нејзини стихови на Фронтлајн.
ВИКАЈ УРА!
(посветено на еден пријател кој нема храброст да крене глас против уништувањето на градот, на светот)
Другари!
Зошто молчиме?
Кој ни го отсече јазикот со којшто во младоста милеевме за слобода на креативниот дух?
Кој нè притисна да стоиме на ѕидот на срамот парализирани без ронка волја да кренеме бунт против баналноста?
Кои се тие што плукаат шлајм на скопските улици на кои чекоревме свиркајќи со устите радосно и гордо, небаре сме негови први освојувачи?
И сега, кој ќе ја води најсуровата, можеби најгрдата борба досега? Зарем ќе ја оставиме како долг на нашите деца, па тие да создаваат револуции со пароли за менталниот инвалидитет на нивните родители?
Тие ли ќе треба да го исповраќаат нашиот насобран гнев од долгото понижување од страна на фрустрираните аналфабети?
Нивна должност ли ќе биде да го извадат на површината накалемениот бес предизвикан од лажната ароганција на некадарните?
И на крајот, за што ќе војуваат? За функции и за привиден престиж како би ја наследиле моќта на лижењето, или за да ни го обелат образот извалкан со резигнираност и апатија?
Другари, нашите деца ќе ги враќаат долговите кон градот којшто го испоганивме со уметничко ѓубре на кое мастурбираат господата со кеш што им драска во паричниците.
Се отиде по ѓаволите, како да нема враќање.
„Како си“?
„Викај УРА!“
Прекрасно. Ние сме канцер на ова општество, а ,,пилците” ќе пораснат во метастази што ќе ја напишат новата книга за брзорастечко угинување на еден безличен скопјанец.
Креваме раце пред неправдата и виткаме кичма викајќи „УРА”.
Па, да, се уморивме. Уморно цимолиме пишувајќи поезија за љубовта кон градот којашто ја истресовме така неосетно од задникот како искината десетденарка и ја предадовме на мразачите на убавото.
Ниту дланките повеќе не можеме да ги притиснеме за молитви да се издигне стариот хотел чиј орев во дворот лие отровни солзи.
Дури и усните преданија за концертната сала за воени вежби полека исчезнуваат низ новиот речник на самопрогласените „лајфкоучери” чии мантрања за нереален оптимизам бомбардираат во нашите глави, додека архитектурата на градот нè тепа, нè тепа, нè тепа! Наместо да танцуваме на нејзиниот брутален бетон чиј дух ни ги растреперува срцата од прекрасност.
Широко ги отворивме рацете да го прегрнеме потсмевот на бездушните којшто удира по нашите тела. Да нè ослепе онаа нивна широка насмевка со избелени заби во чија внатрешност гнои самоволие.
А, сепак, ние повторно го метеме асфалтот врз кој газат патриоти задоени со книги за „to go” коишто ги набавуваат заедно со авокадото на првиот рафт во новоопремениот супермаркет.
Супер сум! Викај „УРА”!
Молчи, трпи, да стигне она кутивче со лек барем додека се роди новото дете. Па, тогаш нека неговата песна биде протестен марш за инклузија на луѓето со интелектуална моќ!
Или неговиот плач нека биде „Адаџото” за погребот на оние малкумината паметни што ќе кренат глас. Оти, сè што ќе стекнат од нас, ќе биде изгорено со едно чкорче. Бадијала се надеваме на нивната битка.
Додека сме живи ќе викаме „УРА” маскирани во тела на мотивациски говорници. Во меѓувреме ќе сликаме менија за здрави животни навики на „Инстаграм”. Градот ќе го гледаме во старите книги потопени со урина од глувци. Или на некој залутан документарец во аналогна форма.
Другари, отиде сè јабана. Викајте „УРА”…
„Поезијата е поблиску до вистината, отколку историјата, рекол Платон.
Пишувам поезија и проза за да ја разберам осаменоста. За да ја засилам љубовта и полесно да се доближам до смртта. И, за да ги уништам злобата и лицемерието што се случуваат пред моите очи.” – Тина Иванова.
Специјално за ПРВАТА ЛИНИЈА. Не е дозволено преземање без писмена дозвола од редакцијата.
Прочитајте и…
