пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
Да имаме политичката енцефалографија со нормални наоди како услов за влез во изборниот процес на кандидатите за управување со државата и општеството, јас мислам дека пред вмро-дпмне нон-стоп би светеле црвени сијалички пред затворените врати.
Елементарната нормалност би морала да ја одбие и партијата со таков историски багаж и нејзината актуелна блаблабла понуда како недостојни да влезат во процедура, како злосторнички карикатури пред кои не се отвора ниту првото ниво на апликацијата.
Но, немаме такви алгоритми. Наместо тоа ние имаме шест проценти разлика меѓу понудата на Можеме и на Обнова што е исто како разликата меѓу Монт Еверест и Водно да ја сведете на неколку сантиметри.
Па кај го има тоа?
Мислам, тоа нивелирање на драстичните разлики.
Во корист на сопствената штета.
Погледот од врвот на светот да мислиш да го менуваш за поглед од Средно Водно!
Драги пријатели,
Ве повикувам на 15 јули да излеземе и да гласаме.
Јас ќе гласам за коалицијата Можеме.
Убаво би било ако и вие го заокружите бројот три.
Екипата на Заев можеме да ја направиме уште подобра.
Сите други можат нас да нѐ направат уште полоши.
Обновата е респиратор за короната.
Бојкотот е ветер во едрата на најлошите.
Успешниот бојкот е вовед во хаос.
Во високонапредно фиброризирање на општествениот организам, во експлозија на белите дробови, во агонија и смрт.
Не претерувам.
Проекциите на идеални модели кај нас не е израз на стремежот кон подобро туку се инструмент за предизвикување на неверојатни субјективни чувства на незадоволството кои полека се вообличуваат во елементи на распаѓањето.
Мачно и бавно, но Македонија се движи напред.
Би можела да оди и побргу и полесно да не е исполнета со многу злоба, завист, некултура, примитивизам.
Нашата внатрешна кондиција не е сјајна, но ако престанеме да се пијанчиме со неверојатните брљи на комитскиот отров на вмро-дпмне, можеме да се рехабилитираме и да отидеме многу далеку.
Клучните прашања на безбедноста, идентитетот и одржливиот развој се решени безмалку на феноменален начин.
Со совладување на неверојатни внатрешни отпори пред доброто за граѓаните.
Слушам дека и опозицијата, која на тие теми успеа на Македонија да ѝ упропасти триесет години, е спремна да ги прифати тие решенија.
В ред, но ние ќе бараме отштета за претрпените штети од нивните лудачки отпори.
Драги пријатели, мораме да ја негуваме свеста за историчноста на процесите.
Уште многу избори и власти ќе поминеме и никогаш нема да можеме да седнеме и да речеме: фала богу, тоа е тоа.
Животот постојано ни ги изместува целите и отвора нови предизвици.
Тоа е толку природно.
Важни се целите, но поважно е патувањето кон нив.
Важно е тоа патување да биде успешно, забавно, корисно, одржливо во однос на тој правец – напред и само напред.
Затоа ве повикувам да гласаме.
Дури и ако не сте задоволни.
Или сте разочарани.
Во тој случај имате уште поубедливи причини да гласате.
Вие што мислите да не гласате, во најголем дел, го претставувате свесниот и морално устроен дел од општеството, но со негласањето го хендикепирате својот корпус и го фаворизирате најдолното просташтво.
Чукнете, не во дрво, оставете го Влатко, чукнете си во глава. Три пати. Или колку пати треба за да ви се спојат синапсите на граѓанската одговорност.