Еден мој пријател, Проф. Вамик Волкан, вели дека идентитетот на големите групи (етнички, национални, верски) се дефинира како субјективно искуство на илјадници или милиони луѓе кои се поврзани со постојано чувство на истост. Главната задача што ја споделуваат членовите на голема група е да го одржуваат, заштитат и унапредуваат својот групен идентитет.
Тој образложува дека „избраната траума“ која заеднички ја преживува тој ентитет претставува круцијална компонента на овој идентитет. Терминот „избрана траума“ се однесува на заедничката ментална претстава за огромна траума што претрпува таа група, или нивните предци на групата од страна на непријателот. Кога историјата ќе се повтори, таа избрана траума повторно се активира со цел да се поддржи загрозениот идентитет на групата.
Ова повторно активирање има одлучувачко влијание на одржувањето, но и на градењето и наративот на самиот идентитет, а со тоа и а групните карактеристики на таа група која потоа влегува во генскиот наратив и е одлучувачки фактор за историска проекција за развој на таа група. Однесувањето на лидерите во вакви ситуации, нивните одлуки, е она што потоа се вика историја на народ, и која го отсликува, но и на која се повикува секој претставник на таа група, и кој ја доживува како личен придонес во колективното свесно на групата.
За минатите генерации, таква „избрана закана„ беше заканата од Советскиот Сојуз на бивша Југославија, и историското НЕ кое Тито му го кажал на Сталин, што сите кои имаат сеќавање за Југославија ќе се сложат дека беше доживеано како момент на гордост и на пресврт во историјата на таа земја, а која одлука го трасирале и личниот подем на Тито и градењето на светската сила наречена „Неврзани Земји„.
Неизбежна ми е асоцијацијата со големото, историско „НЕ“ кое вчера премиерот Ковачевски им го кажа на Европската Унија, односно на наметнатата „избрана траума„ од страна на нашите источни соседи. Ова “НЕ” е знак на нашето национално достоинство, самодоверба, истрајност, одлучност, непоколебливост, и ова е одлука која го гради и го јакне нашиот идентитет, и на која ќе се повикуваат и нашите поколенија како одлучувачки пример на гордост за припадност на ваков ентитет. Ова “НЕ” е многу поевропско од многу други т.н. европски одлуки, однесувања, припадности, вредности, ова е лекција која ќе треба да ја прифатат и да ја учат…
Денес навистина сум горд што сум Македонец. Меѓу другото, и затоа што пак историски се повторува истата агресија од истиот непријател, односно пак ја преживуваме истата траума како и во втората светска војна, но и на ист начин возвраќаме, и затоа сум денес сигурен дека пак ќе победиме, како и во претходните борби или војни со истиот непријател кој треба еднаш веќе да си ја прифати својата колективна генетска приказна.
Фејсбук објава од Стојан Бајрактаров
