Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ
„Разните фракции во Македонската револуционерна организација не го сфатија меѓународниот контекст (Мирцштегски реформи) така што по Рилскиот конгрес (1905) и по Ќустендилскиот отцепнички конгрес во Жабокрт, таа отворено се ориентира во прилог на обединистичките стремежи на Бугарија…
Во такви внатрешни и меѓународни околности, Македонија остана без легитимен субјект што по балканската воена кампања со компетенција и легитимитет би настапил пред меѓународниот ареопаг.
Македонската револуционерна организација имаше некаков историски легитимитет, но нејзиното ново раководство, што формално декларираше некаква борба за автономија на Македонија, во континуиран договор со бугарската влада, самата правеше подготовки за војна и обединување на „македонските Бугари“ кон Бугарија, не согледувајќи посебен ентитет во македонскиот народ, јазик, историја и култура. За автономијата се сети дури по поразните резултати од Првата балканска војна, кога македонската територија беше веќе фактички поделена и разграбена. Тогаш оваа организација пак се јави како орудие на софиската политика за подготовка и изведба на нова меѓусојузничка војна за прерасподелба на територијата.
Втората меѓусојузничка војна ја окрвави Брегалница, а Бугарија претрпе катастрофален пораз. А ВМОРО веднаш, пак, повика за нова борба за автономија. Со тоа Организацијата целосно го загуби легитимитетот за настап од името на македонскиот народ во Букурешт и се појави како недеклариран партнер на поделбата, ставајќи го потписот на Букурешкиот дговор во рамките на бугарската делегација…”
Ова е дел од рефератот на академик Блаже Ристовски на македонско-рускиот научен собир што по повод сто годишнината од потпишувањето на Букурешткиот договор, се одржа во Скопје во јуни 2013 година.
Зошто го цитирам?
Затоа што 110 години потоа, многу работи се исти. Само што на патот на тие политики стои Република Северна Македонија.
Борбата, не на вмро-дпмне и на простоќата собрана во оваа инсталација, туку со вмро-дпмне, со помош на вмро-дпмне, се води со декларации кои имаат за цел да произведат сосема спротивни резултати.
Трагикомичната битка против асимилацијата има асимилаторски цели.
Колку повеќе се разгорува битката против асимилацијата односно против Европа и против Бугарија, толку повеќе Македонците стануваат помалку Македонци и колку повеќе во таа битка се вклучуваат учените луѓе и оние кои до вчера беа нормални Македонци, толку резултатите ќе бидат попоразителни.
Идејата е во новите внатрешни и меѓународни околности, „Македонија да остане без легитимен субјект што по скопската идиотска антиевропска кампања, со компетенција и легитимитет би настапил пред меѓународниот ареопаг во Брисел“.
Како и пред 110 години.
А како емотивна компензација за таа елиминација од меѓународната сцена, да го добие чувството што го предизвикува борбата за правдини.
Како тема за новите народни песни и ора.
Хахаха!
Која закономерно, исто како и пред сто и десет години, ќе заврши трагично.
Ако не се напушти.
Борбата е за ревизија на македонскиот национален и државен проект.
Од внатре.
Неколку пати сум пишувал: Одмазда за асном како врвна изневера на вмровските принципи во кои македонската држава и уште повеќе македонската нација, се незамисливи, освен, како некаков смртен грев или грев доволен за смрт.
Да се стигне, не до одбрана, туку до растурање на посебноста на македонскиот народ, јазик, историја и култура. Меѓу другото, и така што ќе се карикатуризира, дезелитизира, фолклоризира, конфронтира, одлепи од светот, односно така што ќе му се помогне да се ослободи од субјективитетот на модерен национален феномен.
Тоа се изворите на македонската драма во сиве овие 30 години.
И под Љупчо, и под Никола и под Жмицко.
Дури мислам дека и враќањето на власт не е примарно. Примарен е овој процес кој од позиција на опозиција го развиваат исто така успешно. Можеби и поуспешно затоа што можат да го прикажат како критика и борба против власта која е, нели, предавничка и антинародна, тралала, а тоа има сериозни мобилизирачки капацитети. Има сила да ги ангажира сите незадоволни. Особено инфантилните. Така се легитимираат блокадите, луѓето ги поздравуваат како чин против власта, а не против државата.
Итн.
Комплетната контрола над медиумите не е само коњ со кој ќе се оди на победа во трката за власта, туку моќен инструмент за кретенизација на луѓето, за цел еден социјален инженеринг со кој се растура како бугарска скупштина, супстанцата на нацијата. Таа престанува да постои не кога ќе ја избришат од некој меѓународен регистер туку кога престанува да разликува добро од зло, убаво од грдо, паметно од глупаво, лажно од вистинито, тиква од лубеница, говно од мафин…!
А голем дел, како што гледаме, не разликува.
Во Македонија има секакви скотови, но мислам дека многу мал е бројот на оние кои вистински се против Македонија. Мнозинството е против слабостите на државата и за таа критика имаат добри основи. Но, проблемот е во тоа што дозволуваат да ги мобилизираат во трагичните проекти на вмро. Нивните намери се благородни, но во голем дел наивни, простодушни, нереални. Не водат сметка за контекстите и ресурсите.
Но, сѐ поширок е кругот на оние кои почнуваат да ги разбираат овие работи. Оние кои од фолклорното и митско ниво се искачуваат на политичкото ниво на толкувањето на македонцките работи. Тоа ме охрабрува. Тоа е начин да се ослободиме од моќта да расправаат за иднината на државата оние чии идејни родители се убивале да не ја биде. Од бугаризација да ве спасуваат оние кои сто години биле за тоа. Клубови на фашистички типови да формираат оние кои ќе ве спасуваат од асимилација. Оние кои тоа го прават, не за да ги афирмираат правата на Бугарите во Македонија, туку за да ја компромитираат државата. Што дури и Еврејската заедница во Македонија си дозволува да не го разбира.
Специјално за ПРВАТА ЛИНИЈА. Сите права се задржани. Текстот е личен став на Авторот.