Пишува: ДРАГАН МИШЕВ
Нацистичкиот режим пред 83 години киднапираше стотици полски деца од окупираната Полска за да ги воспитува како синови и ќерки на Третиот рајх. За време на Втората светска војна, до 200.000 полски деца беа киднапирани од сиропиталишта или грабнати од нивните родители, а потоа насилно „германизирани“ за време на Втората светска војна.
Киднапирање и германизација на полските деца
Целта на проектот беше да се присвојат и „германизираат“ деца со наводни ариевско-нордиски особини бидејќи нацистичките службеници верувале дека тие се потомци на германските доселеници кои емигрирале во Полска. Оние кои беа означени како „расно вредни“ беа насилно германизирани во центрите, а потоа испратени во германските семејства и во домашните училишта на СС.
Децата на возраст меѓу шест и 12 години кои ги положиле тестовите требало да бидат испратени во германската татковина, во Хајмшулен, училишта каде што ќе ги научат да станат добри Ариевци. Целта беше да се избрише секоја трага од нивното родно наследство и да се преобликуваат како лојални нацисти.
Откако децата ќе станеа соодветно „германизирани“, тие беа достапни за посвојување од германските семејства. Историчарот Ричард Лукас пишува дека некои полски девојчиња со ариевски карактеристики биле испратени дури и во породилиштата на СС во Германија каде што станале „материјал за размножување“ за офицерите на СС.
Нацистите користеле неколку методи за да ги депортираат децата. Најпрво нацистите ги таргетираа русокосите и синооките деца во полските сиропиталишта и згрижувачки домови. Нацистите ги конфискувале и децата на Полјаците кои биле испратени во концентрациони логори. Во некои случаи нацистите ги земаа децата директно од училиште без никакво предупредување. Во некои случаи нацистите ги земаа децата директно од училиште без никакво предупредување. Откако ќе им ја измериле висината, тежината, па дури и забите, биле испратќани со воз во логор во Германија, каде што го учеле германски песни.
Конечно, нацистите ги одземале децата со ариевски изглед директно од нивните полски родители или, во други случаи, родителите добиле известување од СС во кое им било кажано да ги донесат своите деца на локалната железничка станица во одредено време за да одат на одмор, по што ги носеле во Германија и по одредена подготовка, давани на посвојување на германски семејства.
Историјата се повторува
83 години подоцна, Русија систематски ги депортира украинските деца од окупираниот дел на Украина против нивна волја – што претставува геноцид според една од петте дефиниции дадени во Конвенцијата за геноцид на Обединетите нации.
Откако ќе бидат однесени во Русија, украинските деца се држат во изолација, им се перат мозоци со проруска пропаганда и се посвојуваат од руски семејства – иако тие имаат живи роднини во Украина кои се нивни законски старатели.
Никој со сигурност не знае колку е голема оваа „украдена генерација“ украински деца. Украинските власти, преку проектот Children of War идентификуваа речиси 20.000 деца кои беа киднапирани од Русија од почетокот на нејзината целосна инвазија и војна, но работниците за човекови права веруваат дека вистинската бројка е далеку, многу поголема.
Од почетокот на 2023 година, најголем број депортирани деца имало од Доњецката област.
На 17 март, Меѓународниот кривичен суд издаде налози за апсење на Марија Лвова-Белова, комесарка на Русија за правата на децата, и рускиот претседател Владимир Путин, поради сомневање за нивна вмешаност во организирање на киднапирање на украински деца.
Истражувајќи ги овие киднапирања, Киjив Индипендент разговараше со повеќе од 40 луѓе и откри дека во процесот на депортација на деца од градот Мариупол во рускиот окупиран дел на Доњецката област се вклучени вработени во социјалните служби, медицинските установи од Русија, и детски социјални центри од деловите на областа првично нападнати од Русија во 2014 година.
По влегувањето во градот во март 2022 година, руската војска и полномошниците од окупираните делови на Украина почнаа да организираат депортација на украински деца во Русија, оправдувајќи ја како хуманитарна операција.
Децата беа депортирани од Мариупол на претходно окупираните територии, а потоа извесно време беа задржани во најмалку девет болници во Доњецк – дури и ако не беа повредени.
После тоа, некои беа депортирани во Русија под изговор дека ќе го продолжат своето „закрепнување“ во Русија. Всушност, тие потоа беа ставени под грижа на руски семејства или сиропиталишта.
Руските семејства ќе се обидат да ги убедат депортираните деца дека Украина е уништена, ќе им дале проруско воено-патриотско образование и ќе го надгледуваат нивното однесување.
Кијив Индипендент, исто така, откри дека некои деца биле депортирани во предградијата на Москва во пансионот Полиани – филијала на Детскиот медицински центар на Управата за прашања на претседателот Владимир Путин, и утврди каде се наоѓаат некои од овие деца и ги идентификуваше некои од одговорните за нивното киднапирање во Русија.
Руската војска, кога по окупацијата ќе открие деца без старатели на окупираните територии, тие ќе бидат однесени во филтрациони кампови, центри за социјална и психолошка рехабилитација и во многу случаи во болници на окупирана територија.
Ова „им дава адут на руските власти дека наводно децата се во медицинска установа од медицински причини“, и ќе го искористат здравјето на децата како оправдување за нивната постапка, обидувајќи се да го наведат киднапирањето како хумана активност.
Реално, (болниците беа) пунктовите од каде што понатаму се распределуваа украинските деца.
Одбиено старателство
За време на истрагата, Кијив Индипендент откри дека законските старатели кога се обиделе да ги земат своите деца од болниците во болниците во Доњецк, окупирани од Русија, понекогаш наидувале на отпор од медицинските работници.
Работниците одбиле да ги предадат децата и ја негирале законитоста на документите за старателство издадени од Украина.
Обвинителката Јанина Тертихна ја истражува депортацијата на украинските деца од почетокот на војната во целосен обем. Нејзиниот тим исто така истражува како лекарите од окупираните територии биле вклучени во депортацијата и каква одговорност би можеле да сносат за своите постапки.
„Ги истражуваме сите инволвирани лица“, вели Тертихна. „Како органи за старателство и грижа на окупираните територии, лекарите и старателите доделени на овие деца учествуваа во депортацијата на украинските деца.
Сведоци на воени злосторства
Украинските власти веруваат дека од почетокот на целосната војна, Русија , предводена од Лвова-Белова и Путин, депортирала повеќе од 19.000 украински деца, а според некои активисти, реалниот број на киднапирани може да достигне до 100.000.
Русија не ги пренесува списоците со имињата на киднапираните деца во Украина. Исто така, за нив не постои единствен механизам за враќање. А за волонтерите станува се потешко враќањето на киднапираните деца од Русија.
„Испитувањата на украинските старатели во Русија можат да траат со денови, а не со часови“, вели украинскиот министер за надворешни работи, Дмитро Кулеба. „Позицијата на Русите денес е да се спротивстават на секое можно враќање на киднапираните деца. Тие разбираат дека секое вратено дете е сведок на воено злосторство.
Операција за ревиндикација
По војната, полската влада ја создаде Операцијата за ревиндикација на децата на чело со Др. Роман Храбар. Неговата мисија беше повторно да ги обедини украдените деца со нивните вистински родители, што беше огромна задача. Истражувачите прво морале да утврдат на кое име им биле сменети децата, а потоа каде живеат на Запад. Откако биле пронајдени, многу германски родители одбиле да веруваат дека нивните „деца“ се Полјаци и одбиле да ги предадат на властите. Задачата била двојно отежната кога децата повеќе не зборувале полски и не се сеќавале на нивниот првичен живот или семејство. Само 10 до 15 проценти од киднапираните се вратиле во своите домови.
Кога сојузничките напори да ги идентификуваат таквите деца престанаа, 13.517 истраги сè уште беа отворени, и беше јасно дека германските власти нема да ги вратат.
По судењето од 1947 до 1948 година, Нирнбершкиот процес пресудил дека киднапирањата, истребувањата и германизацијата претставуваат геноцид.
Минатиот март, во својата прва потерница во контекст на руската агресија против Украина, Меѓународниот кривичен суд (МКС) повика на апсење на рускиот претседател Владимир Путин под сомнение за незаконска депортација на деца и незаконско пренесување на луѓе од територијата на Украина во Руската Федерација.
Преземено: Цивил Медиа
