Истражувачите идентификуваа растение кое може да ги преживее суровите услови на Марс, потенцијално помагајќи да се тераформира планетата.
Ако луѓето некогаш сакаат да постават дом на друго место во Сончевиот Систем, Марс изгледа како најиздржлив залог, победувајќи ја конкуренцијата со тоа што не е пеколен свет, имајќи површина на која всушност би можеле да застанеме и се наоѓа на работ на зона погодна за живеење каде што може да постои течна вода.
Но, ќе треба да се направи многу за да се трансформира Марс во планета што би можеле да ја наречеме дом. Накратко, заедно со многу други удобности во домот, повисоките температури и некој вид атмосфера што ќе овозможи да се дише.
„Меѓу копнените растенија, мововите се често пионерски видови кои се природно избрани за раст во екстремни средини. Овој мов претставува напредна фаза во развојот на BSCs“, пишува тимот во нивниот труд.
Во споредба со кората од алги и лишаи, корите од мов имаат поголем капацитет за фиксирање на биомаса и јаглерод, со што играат важна улога во биогеохемиските циклуси и ја стабилизираат површината на пустината.
Видот е особено погоден за екстремни еколошки неприлики, вклучувајќи суша, студ и зрачење, што го прави овој мов добар кандидат за преживување на условите на Марс. Тимот го тестираше ова со подложување на мовта на слични услови во лабораторија, почнувајќи со подложување на растенијата на екстремна дехидрација. Мовот преживеал дехидрација и продолжил со физиолошките активности „во рок од неколку секунди по рехидратацијата“.
Потоа, хидрираните и дехидрираните растенија беа подложени на екстремен студ. Растенијата беа ставени во замрзнувач од -80°C (-112°F) 3 или 5 години и во резервоар за складирање течен азот -196°C (-321°F) 15 или 30 дена, пред да бидат префрлени во стерилизиран песок за закрепнување. Тимот откри дека растенијата закрепнале изненадувачки добро откако биле подложни на овие екстремни услови, при што дехидрираните растенија се одвиваат малку подобро од нивните дехидрирани колеги.
По 15 и 30 дена складирање во течен азот, растенијата на крајот регенерираа приближно две нови гранки. Стапката на регенерација беше приближно 95 проценти од онаа на контролните растенија“, напиша тимот на истражувачите.
Тимот потоа ги подложи растенијата на екстремно зрачење со кое би се соочиле на црвената планета, изложувајќи ги хидрираните и дехидрираните растенија на помеѓу 500 и 16.000 gray (Gy) зрачење. Повторно, растенијата ги издржаа условите изненадувачки добро, барем во помали дози. Кога зрачењето беше помеѓу 500 и 1.000 Gy, растенијата всушност се опоравуваа подобро од контролните постројки.
Сепак, подложени на повисоки дози, на растенијата им требаше подолго време да се опорават. Над 4.000 Gy предизвикале растенијата да покажат знаци на стрес, а по 60 дена закрепнување, овие растенија имале стапка на регенерација од 70 проценти. Повторно, дехидрираните растенија поминаа подобро, иако тимот откри дека дозата со која преживеале 50 отсто од организмите била околу еден час третирани на 5.000 Gy.
Ова е многу зрачење, што покажува колку се издржливи растенијата. Луѓето генерално ќе претрпат тешки конвулзии и/или смрт на околу 50 Gy, додека растенијата генерално можат да издржат не повеќе од околу 1.000 Gy.
Конечно, користејќи го објектот за симулација на планетарни атмосфери во Кинеската академија на науките, тимот ги стави растенијата во услови слични на Марс, вклучително и рамнотежа на гасовите во атмосферата на Марс и слични температурни флуктуации како оние што се гледаат на планетата, за 1, 2, 3. и 7 дена. Дехидрираните растенија закрепнаа 100 проценти по период на опоравување од 30 дена, додека хидрираните растенија – кои беа изложени само еден ден во објектот – се регенерираат, но побавно од дехидрираните растенија.
„Иако има уште долг пат да се направи за да се создадат самодоволни живеалишта на други планети, го покажавме големиот потенцијал на S. caninervis, модел на растение мов, како пионерско растение за на Марс. Гледајќи кон иднината, очекуваме дека овој ветувачки мов би можел да биде донесен на Марс или на Месечината за дополнително да се тестира можноста за колонизација на растенијата и раст во вселената“, заклучи тимот.
Трудот е објавен во списанието The Innovation.
Фото:: John Game / Flickr (CC од 2.0)
Подготви: Ј. Ѓ.
