Целосната војна на Русија ги разоткрива застрашувачките ужаси што, секако не се изненадувачки, со оглед на долгата историја на руските злосторства извршени врз Украина. Намерното нанесување тешка физичка и психолошка болка и страдање од страна на руската армија врз украинските цивили и воените заробеници го открива проширувањето на историската агенда на Русија за искоренување на украинскиот народ и неговиот идентитет, пишува Давид Кириченко во Кијив индипендент.
Со оглед на тоа што Русија бесрамно ги покажува своите геноцидни напори, преговарањето за мир со таков агресор само ќе дозволи руското зло да опстојува во иднина.
Володимир Виниченко, кој беше прв премиер на Украина од 1918 до 1919 година, длабоко ја долови суштината на украинската историја како мачна хроника на незамисливо страдање, изјавувајќи дека е невозможно да се чита украинската историја без земање бромид (кога се користел како седатив) бидејќи беше толку „болно, ужасно, горчливо и тажно“.
Голем дел од историското страдање на Украина се должи на Русија и нејзиното бескрајно „колење“ на украинскиот народ.
Извештаите на Комисијата на ОН документираа вознемирувачки шеми на силување и сексуално насилство нанесени врз Украинците во текот на војната. Руските сили постојано применуваат широко распространето сексуално насилство за да влеат страв и да ги заплашат најранливите членови на општеството, вклучително и децата и постарите лица, кои станаа примарна цел.
Извештајот документирал дека руски војник принудил четиригодишно девојче да изврши полови дејствија пред нејзините родители. 83-годишна жена раскажала и како била силувана од руски воин пред очите на нејзиниот телесно инвалидизиран сопруг.
Има извештаи за руски војници кои користеле заптивната смеса за прозорци за непоправливо да им наштетат на силуваните жени, оневозможувајќи им ја можноста да раѓаат деца. Во текот на летото претходната година, кружеше вознемирувачко видео на кое е прикажан руски војник кој носи сини хируршки ракавици додека кастрира украински затвореник.
На почетокот на целосната инвазија на Русија, тогашниот омбудсман за човекови права на Украина, Људмила Денисова, рече: „Околу 25 девојки и жени на возраст од 14 до 24 години беа систематски силувани за време на окупацијата во подрумот на една куќа во Буча. Девет од нив Руските војници им рекоа дека ќе ги силуваат до тој степен што не би сакале сексуален контакт со ниту еден маж, за да ги спречат да имаат украински деца“.
Варварството што го покажуваат руските сили се протега надвор од сексуалното насилство.
Неодамнешните откритија од Обединетите нации и различни извори ја разоткриваат тортурата поддржана од државата како намерно и систематско воено оружје од страна на руските војници. Електро шокови, тепањето, качулка на главата, лажните егзекуции, па дури и кастрацијата се меѓу употребените садистички практики. Ваквите нивоа на садизам го наведоа Михаило Подољак, советник на украинскиот претседател, точно да ја опише Русија како „земја на канибали кои уживаат во тортура и убиства“.
Канцеларијата на јавниот обвинител на Украина недвосмислено изјави дека руската агресија против Украина се протега многу подалеку од онаа на конвенционален воен конфликт. Тоа ги прикажува активностите на Русија како пресметана стратегија за уништување на украинското население.
Руското вооружување на сексуалното насилство е идентификувано како клучна алатка за пропагирање на состојба на страв, што доведува до длабока вознемиреност и ширење на страв меѓу населението. Оваа тактика е дизајнирана да предизвика тешка физичка, емоционална и психолошка штета, давајќи им трајна траума на преживеаните и обезбедувајќи доживотно страдање. Крајната цел е уништување на нивниот колективен морал и задушување на нивниот отпор.
Од клучно значење е да се сфати значењето на овие грозоморни акти, бидејќи тие ги надминуваат изолираните инциденти и се дел од трајниот модел на руска агресија кон Украина.
Во текот на својата експанзивна историја, руската држава постојано покажуваше вознемирувачка подготвеност да примени екстремно насилство против Украинците и да ги потисне нивните аспирации за слобода. Потресна илустрација на оваа историска агресија може да се проследи уште од Големата северна војна во 18 век.
Како одговор на востанието во Украина во 1708 година, Русија изврши брутален напад врз главниот град на Хетманат, Батурин. Градот беше израмнет, а населението беше подложено на ужасен масакр кој ги однесе животите на околу 15.000 луѓе, вклучувајќи невини жени и деца. Руските трупи извршија грозоморни дејствија како што се грабежи, срамнување објекти до земја, па дури и користење на телата на водечките Козаци во застрашувачки приказ на моќ, пуштајќи да пловат по реката за сите да ги видат.
По Октомвриската револуција во 1917 година, Украинската Народна Република храбро ја прогласи својата независност од Русија во 1918 година. Владимир Ленин и болшевичкиот режим не губеа време во потиснување на украинскиот национализам и консолидирање на својата моќ. Во нивната немилосрдна потрага да доминираат во нацијата, силите на Ленин повторно водеа брутална војна врз украинскиот народ, што резултираше со безмилосен масакр на стотици, ако не и илјадници граѓани. Дури и истакнати личности како митрополитот Владимир од Православната црква станаа жртви на безмилосната кампања на Русија да ја преземе контролата врз земјата.
Холодоморот, вештачката глад од 1930-тите, намерно оркестриран од Сталин, е еклатантен пример за напорите на Русија да ја уништи Украина. Неговите разорни последици ги однесоа животите на меѓу 3 и 7 милиони Украинци од 1932 до 1933 година. До крајот на 1933 година, се проценува дека загинале 15% до 25,8% од украинското население. Намерното изгладнување на Украинците беше пресметана стратегија за да се уништи нивниот дух, да се искорени нивниот национален идентитет и да се принудат на потчинување.
Употребата на силувањето како воено оружје упорно служеше како средство за нанесување понижување, деградирање и кршење на издржливоста на бранителите. За жал, оваа одвратна тактика продолжува да се користи во тековната руска војна во Украина. Непосредната штета предизвикана од таквите акти на насилство претставува само дел од трајните последици, бидејќи преживеаните се осудени на незамисливи трауми за цел живот. Силувањето е една алатка меѓу многуте употребени за постигнување на осудуваната цел за потчинување на украинскиот народ.
Историскиот запис на Русија ја носи тежината на тешките злосторства, вклучително и уништувањето на градовите, масакрите од големи размери и систематското наметнување на руската култура врз украинскиот народ. Сегашните варварски акти извршени од руски војници во Украина треба да послужат како силен повик за будење за Западот.
Оваа ситуација строго ја нагласува неможноста Украина да се вклучи во дипломатски преговори со земја која континуирано ја брутализира и пустоши нејзината земја. Мора да се сфатие непопустливата природа на турбуленциите што моментално ја опсадуваат Украина, признавајќи ја не како изолиран настан, туку како траен доказ за широката историја на насилство и уништување на Русија која се протега со векови,
Само неодамна светот почна да ја разбира длабоката насилна природа што навистина ја дефинира модерната империјална Русија.
Подготви: Д. Мишев / Цивил Медиа
Дaвид Кириченко e слободен новинар кој известува за Источна Европа и уредник во Еуромајдан Прес. Работата на Кириченко е претставена во Атлантскиот совет, Центарот за анализа на европската политика, Украинскиот истражувачки институт Харвард, ПОЛИТИКО, Националниот интерес и Центарот Вилсон.
